Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do książek Małgorzaty Rejmer idealnie pasuje mi sformułowanie „reportaż autorski”.
A Małgorzata Rejmer pisze pięknie. Pisze osobiście ale za każdym razem udaje jej się oddać głos swoim bohaterom. Pisze z wrażliwością. Pisze z ciekawością. Pisze z szacunkiem. Wreszcie - o faktach pisze tak, jak piszę się w najpiękniejszych dziełach literatury pięknej.
I choć nie zachwyciła mnie tak jak „Błoto słodsze niż miód”, to wiem, że książki Rejmer mogę brać w ciemno.

Do książek Małgorzaty Rejmer idealnie pasuje mi sformułowanie „reportaż autorski”.
A Małgorzata Rejmer pisze pięknie. Pisze osobiście ale za każdym razem udaje jej się oddać głos swoim bohaterom. Pisze z wrażliwością. Pisze z ciekawością. Pisze z szacunkiem. Wreszcie - o faktach pisze ta...

Rozwiń

Zwiń

Duży zawód. Temat ciekawy, wybór wątków średni, wykonanie toporne. Szkoda.

Duży zawód. Temat ciekawy, wybór wątków średni, wykonanie toporne. Szkoda.

Wywiady z dziećmi popleczników Hitlera, z bardziej i mniej znanymi nazistami.
Syn Rudolfa Hessa, skazanego w Norymberdze na dożywocie, broni swojego ojca i potępia sprawiedliwość aliantów. Edda Göring, córka Hermanna Göringa mówi: „Był dla mnie dobrym ojcem i zawsze za nim tęskniłam. To wszystko, co musisz wiedzieć.” Z dwóch synów Hansa Franka, byłego generalnego gubernatora w Polsce, jeden czuje tylko pogardę dla ojca; drugi, nie mogąc znienawidzić ojca, postanowił, że nie będzie mieć dzieci: „Po tym, co zrobił mój ojciec, nie sądzę, że nazwisko Frank powinno dalej trwać”. Inni starają się w jakiś sposób zadośćuczynić: Rolf Mengele przekazał dochód z publikacji artykułów swojego ojca grupie ocalałych z Holokaustu. Są też inne postawy, niektóre trudno zrozumieć. Jednak co mnie trochę zdziwiło: w tle cały czas pobrzmiewa szacunek społeczności niemieckiej do nazistów. Autor prawie każdego ze swoich bohaterów i bohaterek książki zapytuje, czy bycie dzieckiem nazisty przynosi więcej szkody czy korzyści. Wszyscy odpowiadają, że nigdy nie czuli szkód z tego powodu, społeczność zawsze dobrze wypowiadała się o ich rodzicach, zawsze z szacunkiem… Pozostawię to bez komentarza.
Książę czyta się bardzo dobrze, serdecznie ją polecam, bo to porządna lektura.

Wywiady z dziećmi popleczników Hitlera, z bardziej i mniej znanymi nazistami.
Syn Rudolfa Hessa, skazanego w Norymberdze na dożywocie, broni swojego ojca i potępia sprawiedliwość aliantów. Edda Göring, córka Hermanna Göringa mówi: „Był dla mnie dobrym ojcem i zawsze za nim tęskniłam. To w...

Rozwiń

Zwiń

Tak krótka powieść a tyle w niej treści. Rodzina, dziedzictwo, rasa, wpływ dzieciństwa na dorosłość, przemoc seksualna. Ileż tematów, ile rozmyślań podczas lektury. Jak wiele różnych znaczeń i interpretacji. I choć wielu ocenia, że to nie jest najlepsza książka Toni Morrison, to ja jestem pod wrażeniem tego, w jaki sposób pisarka (tu 84-letnia) opowiada czytelnikowi historie. Podoba mi się też połączenie współczesności z realizmem magicznym, który wybija się co jakiś czas spod fabuły.
W uzasadnieniu decyzji o przyznaniu Nobla Toni Morrison, Szwedzka Akademia napisała: „W powieściach charakteryzujących się siłą wizji literackiej i poetyckich wartości Morrison przedstawia najważniejsze problemy amerykańskiej rzeczywistości”. I ja poczułam to w tej króciutkiej powieści. Na pewno już niedługo sięgnę po inne książki autorki.
Ps. Uważam, że oryginalny tytuł jednak lepszy niż polski.

Tak krótka powieść a tyle w niej treści. Rodzina, dziedzictwo, rasa, wpływ dzieciństwa na dorosłość, przemoc seksualna. Ileż tematów, ile rozmyślań podczas lektury. Jak wiele różnych znaczeń i interpretacji. I choć wielu ocenia, że to nie jest najlepsza książka Toni Morrison, to ja jestem ...

Rozwiń

Zwiń

Pierwszy tom cyklu "Dzikusy" pt. „Francuskie wesele” sprawił, że postanowiłam sięgnąć po kontynuację. Losy tej różnorodnej rodziny mnie zaciekawiły, ale też chłonęłam lęki i dramaty współczesnej Francji. Dramatyczne zakończenie pierwszej części sprawiły, że postanowiłam sięgnąć po drugi tom. Liczyłam na eskalację wydarzeń i dramatu rodziny. I choć niby to wszystko się tutaj dzieje, to jednak zabrakło przy tym emocji. Każda strona była czytana przeze mnie bardziej z poczucia czytelniczego obowiązku aniżeli z ciekawości. Bardzo szkoda, duży zawód. Niestety straciłam ochotę na czytanie kolejnych części.

Pierwszy tom cyklu "Dzikusy" pt. „Francuskie wesele” sprawił, że postanowiłam sięgnąć po kontynuację. Losy tej różnorodnej rodziny mnie zaciekawiły, ale też chłonęłam lęki i dramaty współczesnej Francji. Dramatyczne zakończenie pierwszej części sprawiły, że postanowiłam sięgnąć p...

Rozwiń

Zwiń